Verdwaald na je emigratie? Je bent niet de enige.
‘I didn’t know I was lost’… Ik ben aan het koken en (wijlen) Avicii schalt door de luidspreker. Ik sta lekker mee te zingen totdat mijn gedachten ineens terug gaan naar een paar jaar geleden. Mijn emigratiedroom stond op het punt om uit elkaar te spatten en ik wist het niet eens. Ik was mezelf verloren, maar wist het (nog) niet.
Hoe kan het zo aflopen? Je emigreert als positieve, zelfbewuste vrouw naar het buitenland om een mooi avontuur aan te gaan. Je gaat voor een nieuwe (betere) toekomst voor jou en je gezin om uiteindelijk te eindigen als gescheiden moeder in een vreemde en onbekende omgeving?
Wees alert op de signalen. Het gaat geniepig.
Hoewel het voor mij in eerste instantie onverwacht kwam is het natuurlijk niet iets dat van de ene op de andere dag gebeurt. De veranderingen gaan langzaam en dat is het geniepige: je hebt het niet door!
Wat je eerst prettig vond blijkt helemaal niet zo prettig te zijn als het langer duurt. Of je voelt ergens wel dat er iets niet goed zit, maar je durft er niet over de praten en houdt het onderwerp maar een beetje op de achtergrond.
Mijn zelfzorg kwam op een heel laag pitje
Ik was vooral met anderen bezig (en niet met mezelf). Is mijn dochter wel gelukkig? Is mijn man wel gelukkig? Hoe gaat het met de achterblijvers? (lees schuldgevoel!) Hoe doen anderen een emigratie: wat wordt er van mij verwacht?
Ik begon mijn eigen behoeften en verlangens te negeren. In plaats van tijd te besteden aan mijn eigen hobbies en interesses was ik vooral bezig met de dagelijkse beslommeringen en zorgen van anderen. Mijn zelfzorg stond op een heel laag pitje waardoor ik steeds minder plezier had en steedsminder energie.
Het gekke van dit punt is echter dat het denk ik voor de buitenstaanders helemaal niet zo overkwam. Ik vermoed juist het tegenovergestelde; dat de mensen om mijn heen juist vonden dat ik heel erg met mezelf bezig was. Dat maakt dit punt misschien nog wel extra pijnlijk. Je denkt het goed te doen voor anderen, maar dat doe je uiteindelijk helemaal niet. Als je niet voor jezelf zorgt, kun je ook niet voor anderen zorgen.
Ik werkte heel hard - had ik een emigratie burn-out?
Voor mijn gevoel werkte ik heel hard. Ik wilde alles goed doen. Ik had zelf voor deze emigratie gekozen, dus moest het wel slagen. Ik durfde niet te klagen en vond het heel moeilijk met anderen over de negatieve kant van onze emigratie te praten.
Ik praatte ook niet echt met mijn partner over wat me bezig hield. We hadden het voornamelijk over de praktische dingen die moesten gebeuren of we vermeden het door leuke uitjes te doen. Ik wilde ook niet dat mensen dachten dat ik spijt had van mijn emigratie. Ik realiseerde me later pas dat dat niet echt een goede strategie was. Het was beter geweest als ik eerder aan de bel had getrokken en over mijn gevoelens had gepraat.
Enorm onderschat hoe belangrijk een baan voor me was
Ik heb enorm onderschat hoe belangrijk een eigen baan en inkomen voor me zijn. Het klonk heel fijn om even niet te werken. Ik moet ook toegeven dat het de eerste maanden hele fijn was, maar al snel voelde ik me niet meer op mijn plek thuis. Ik miste voldoening uit mijn werk en ik werd afhankelijk van mijn man voor vrienden en financiën. Mijn zelfvertrouwen kreeg daardoor een enorme knauw.
Ik richtte me daarom op het vinden van een baan. Ik wilde graag vanuit huis werken om mij dochter uit school te kunnen halen. Ik had echter helemaal geen ervaring met een thuiswerk-ritme en het gevolg was dat ik overdag vaak nog wat in het huishouden deed. Vaak zat ik dan ’s avonds nog te werken, wat mijn partner dan weer niet leuk vond. Aangezien ik alles zo goed wilde doen liep ik mezelf compleet voorbij.
De periode na een emigratie is gewoon heel vermoeiend
Alles wat je doet kost meer moeite dan je gewend was. Sowieso het spreken van een andere taal is vermoeiend. Je moet over de meeste dingen langer nadenken en niets gaat ‘vanzelf’. Iets waar je van te voren niet zo bij stil staat, maar wat wel bijdraagt aan je veerkracht om alle veranderingen aan te kunnen.
Voel jij je verloren in het buitenland?
Ik verdwaalde uiteindelijk in de periode na mijn emigratie. Ik werkte hard, deed heel erg mijn best, maar tegelijkertijd kwam ik niet vooruit. Ik verloor mezelf en mijn zelfvertrouwen en dat heeft me veel gekost, waaronder mijn huwelijk.
Voel jij je verloren in het buitenland? Of misschien weet je, net als ik toen, nog niet dat je het bent. Toch denk ik dat je ergens de eerste signalen wel herkent. Mocht dat zo zijn, weet dan dat je niet de enige bent.
Als je hier een keer met mij over wilt praten, stuur me dan een berichtje.
