Het domme gansje

Plotseling schrok ze en besefte zich dat er misschien wel wat haar kind aan de hand was? Ze voelde een adrenaline stoot en schuifelde richting een gans die ze al eerder had gezien en waarvan ze wist dat haar dochter in dezelfde klas als haar dochter zat. Ze tikte haar aan en vroeg in haar beste Gans wat er aan de hand was. Het antwoord kwam te snel, ze ving alleen de eerste woorden op. De rest van de zin ging verloren in het gekwetter van de andere ganzen.

Ze vroeg het nog een keer, nu vasthoudender, om er achter te komen wat er aan de hand was. De gans draaide zich naar haar om en vertelde wat langzamer wat er gebeurd was. Het was nogal een toestand geweest en de hele school was in rep en roer door het voorval. Het was toch niet?… Maar daar kwam haar kleine gansje al aan gewaggeld. Die er volop in het Gans op los kwetterde. Zij had er geen last van dat ze zich niet kon uiten in deze Ganzen taal.

Thuis dacht de gans nog eens na over het gevoel dat ze had gehad, daar op het schoolplein. Een gevoel van je verloren voelen, een gevoel je ontzettend dom te voelen als je niet begrijpt wat er in je omgeving gebeurt, het gevoel van eenzaamheid omdat je voelt dat je er niet bij hoort, het gevoel dat je anders bent dan de andere ganzen…  

Nu, acht jaar, later weet de gans niet eens meer wat er nou precies aan de hand was die dag, maar het gevoel dat ze toen had, daar op dat schoolplein, is ze nooit meer vergeten.

Moraal van dit sprookje: onderschat het belang van de taal spreken van het land waar je woont niet…